SANDIP KHARE KASE SARTIL SAYE LYRICS (कसे सरतील सये,)

कसे सरतील सये, माझ्यावीना दिस तुझे
सरताना आणि सांग सलतील ना?
गुलाबाचे फुल दोन्, रोज रात्री डोळ्यावर
मुसुमुसु पाणी सांग भरतील ना?

पावसाच्या धारा धारा, मोजताना दिस सारा
रितेरिते मन तुझे उरे, ओठभर हसे हसे
उरातून वेडेपिसे, खोल खोल कोण आंत झुरे
आता जरा अळीमिळी, तुझी माझी व्यथा निळी
सोसताना सुखावून हसशील ना?

गुलाबाचे फुल दोन्,रोज रात्री डोळ्यावर
मुसुमुसु पाणी सांग भरतील ना?

कोण तुझ्या सौधातून्, उभे असे सामसूम
चिडीचूप सुनसान दिवा, आता सांज ढळेलच
आणि पुन्हा छळेलच, नभातून गोरा चांदवा
चांदण्यांचे कोटी कण, आठवांचे ओले सण
रोज रोज नीजभर भरतील ना?

गुलाबाचे फुल दोन्,रोज रात्री डोळ्यावर
मुसुमुसु पाणी सांग भरतील ना?

इथे दूर देशी, माझ्या सुन्या खिडकीच्यापाशी
झडे सर कांचभर तडा, तुच तुच तुझ्या तुझ्या
तुझी तुझी तुझे तुझे, सारा सारा तुझा तुझा सडा
पडे माझ्या वाटेतून, आणि मग काट्यातून 
जातांनाही पायभर मखमल ना?

गुलाबाचे फुल दोन्,रोज रात्री डोळ्यावर
मुसुमुसु पाणी सांग भरतील ना?

आता नाही बोलायाचे, जरा जरा जगायाचे
माळूनीया अबोलीची फुले, देहभर हलू देत
वीजेवर डुलू देत, तुझ्या माझ्या विरहाचे झुले
जरा घन झुरू दे ना, वारा गुदमरू दे ना
तेंव्हा नभ धरासारी भिजवेल ना?

गुलाबाचे फुल दोन्,रोज रात्री डोळ्यावर

मुसुमुसु पाणी सांग भरतील ना?

lyrics are property and copyright of it's owners (SANDIP KHARE)and are provided for educational purposes only.

To Ani Ti तो आणि ती....- Poem by Mangesh Padgonkar

असा मी तसा मी कसा मी कळेना !!! Vinda

कधी येत असे क्षुद्रता कस्पताची

कधी वाढता वाढता व्योम व्यापे

कधी वस्र्षातो अमृताच्या सरी अन 

कधी मृत्यूची भाबडी भीती मागे

कधी गर्जतो सागराच्या बळाने

कधी घाबरतो बोलता आपणासी

कधी आपणा सर्व पिंडास शोधे

कधी पाहतो आत्म रुपात सारे

कधी मोजतो आपणास अनंते

अणुरूप घेती जिथे सूर्य तारे

टळे ना अहंकार साध्या कृतीचा

गळे ना महापृच्ह स्वार्थी स्मृतीचे

कधी घेतसे सोंग ते सत्य वाटे 

कधी सत्य ते सोंग साजे

कधी संयमी संशयात्मा विरागी

कधी अनंताची चिंता ग्रासवी

असा मी तसा मी कसा मी कळेना 

स्वतःच्या घरी दुरचा पाहुणा मी !!

दमलेल्या बाबाची कहाणी ... Damlelya Babachi hi kahani

कोमेजून  निजलेली  एक  परी  राणी ,
उतरले  तोंड  डोळा  सुटलेले  पाणी  ||2||
ला  ला  ला  ला  , ला ..ला  ला

रोजचेच  आहे  सारे  काही  आज  नाही
माफी  कशी  मागू  पोरी  मला  तोंड  नाही
झोपेतच  घेतो  तुला  आज  मी   कुशीत
निजतच  तरी  पण  येशील  खुशीत
सांगायची  आहे  माझ्या  सानुल्या  फुला
दमलेल्या  बाबाची  हि  कहाणी  तुला .....
ला ..ला  ला  ला  ला  , ला ..ला  ला  ला  ला.... ||2||

आट-पाट नगरात  गर्दी  होती भारी
घामाघूम  राजा  करी  लोकलची  वारी  ||2||
रोज  सकाळीस  राजा  निघताना  बोले ,
गोष्ट  सांगायचे  काल  राहुनिया  गेले
जमलेच  नाही  काल  येणे  मला  जरी
आज  परी  येणार  मी  वेळेतच  घरी
स्वप्नातल्या  गावा  मध्ये  मारू  मग  फेरी
खरया खुऱ्या परी  साठी  गोष्टीतली  परी
बांधीन  मी  थकलेल्या  हातांचा  झुला
दमलेल्या  बाबाची  हि  कहाणी  तुला ....
ला ..ला  ला  ला  ला  , ला ..ला  ला  ला  ला.... ||2||

ऑफिसात  उशिरा  मी  असतो  बसून     
भंडावले  डोके  गेले  कामात  बुडून          
तास  तास  जातो  खाली   मानेने निघून 
एक  एक  दिवा  जातो  हळूच  विजून      
अशावेळी  काही  सांगू  काय काय वाटे    
आठवा  सोबत  पाणी  डोळ्यातून  दाटे    
वाटते  कि  उठूनिया  तूज पास  यावे       
तुझ्यासाठी  मी  पुन्हा  लहानगे   व्हावे   
उगाचच  रुसावे   नि  भांडावे  तुझाशी      
चिमुकले  खेळ  काही  मांडावे  तुझाशी 




उधळत खिदळत  बोलशील  काही
बघताना  भान  मला  उरणार  नाही  ||2||
हासुनिया  उगाचच  ओरडेल  काही
दुरूनच  आपल्याला  बघणारी  आई
तरी  सुद्धा  दोघे  जन  दंगा  मांडू  असा
क्षणा  क्षणा  वर  ठेवू  २ खोडकर  ठसा
सांगायची  आहे  माझ्या  सानुल्या  फुला
दमलेल्या  बाबाची  हि  कहाणी  तुला .....

ला ..ला  ला  ला  ला , ला ..ला  ला  ला  ला.... ||2||


दमलेल्या पायाने जेव्हा येईल जांभई 
मऊ-मऊ  दूध  भात  भरवेल  आई  
गोष्ट  ऐकायला    मग  येशील  ना  अशी
सावरीच्या   उशीहून  मऊ  माझी  कुशी


कुशी  माझी  सांगत  आहे  ऐक बाळा  काही
सदोदित  जरी  का  मी  तुझ्या पास  नाही
जेऊ  खाऊ  न्हाऊ  माखू  घालतो  ना  तुला
आई  परी  वेणी -फनी  करतो  ना  तुला  ||2||
तुझ्यासाठी  आई  परी  बाप पण  खुळा
तरी  हि   कधी  गुप  चूप  रडतो  रे  बाळा सांगायची  आहे  माझ्या  सानुल्या  फुला
दमलेल्या  बाबाची  हि  कहाणी  तुला ....

ला ..ला  ला  ला  ला  , ला ..ला  ला  ला  ला.... ।।२।।

बोळक्या मध्ये  लुक -लुकलेला  तुझा  पहिला  दात
आणि  पहिल्याधाच  घेतलास  जेव्हा तोंडी  मऊ  भात
आई  म्हणण्याआधी  सुद्धा  म्हणली  होतीस  बाबा
रंगात -रांगत घेतलास  जेव्हा  घराचा  तू  ताबा
लुटू -लुटू  उभा  राहत  टाकलस पाउल  पहिलं
दूरचं पाहत  राहिलो  फक्त , जवळ   पहाईचच राहिलं

असा गेलो  आहे  बाळा  पुरा  अडकून
हल्ली  तुला  झोपेतच  पाहतो  दुरून  ||2||
असा  कसा  बाबा  देव  लेकराला  देतो
लवकर  जातो  आणि  उशिरानी  येतो
बालपण  गेले  तुझे  गुज  निसटून
उरे  काय तुझा  माझा  ओंझळी  मधून
जरी  येते  ओठी  तुझा  माझासाठी  हसे
नजरेत  तुझ्या   काही  अनोळखी  दिसे
तुझ्या   जगातून  बाबा  हरवेल  का  ग ?
मोठेपणी  बाबा  तुला  आठवेल  का  ग ? ||2||
सासुराला  जाता  जाता  उंबरठ्या  मध्ये
बाबासाठी  येईल  का  पाणी  डोळ्यामध्ये ?....


ला ..ला  ला  ला  ला  , ला ..ला  ला  ला  ला.... ।।२।।
ला ..ला  ला  ला  ला  , ला ..ला  ला  ला  ला.... ।।२।।

दूरदेशी गेला बाबा,Dur Deshi Gela Baba

दूरदेशी गेला बाबा, गेली कामावर आई
नीज दाटली डोळ्यांत तरी घरी कुणी नाही !

कसा चिमणासा जीव, कसाबसा रमवला
चार भिंतीत धावून दिसभर दमवला
"आता पुरे ! झोप सोन्या.." कुणी म्हणतच नाही

नीज दाटली डोळ्यांत तरी घरी कुणी नाही !

कशासाठी कोण जाणे देती शाळेमध्ये सुट्टी ?
कोणी बोलायाला नाही.. कशी व्हावी कट्टी-बट्टी ?
खेळ ठेवले मांडून परि खेळगडी नाही
नीज दाटली डोळ्यांत तरी घरी कुणी नाही !

दिसे खिडकीमधून जग सारे, दिशा दाही
दार उघडून परि तिथे धावायचे नाही
फार वाटे जावे परि मुठीमध्ये बोट नाही
नीज दाटली डोळ्यांत तरी घरी कुणी नाही !

हे भलते अवघड असते ...

गाडी सुटली, रुमाल हलले, क्षणात डोळे टचकन् ओले
गाडी सुटली, पडले चेहरे, क्षण साधाया हसरे झाले
गाडी सुटली, हातामधुनी हात कापरा तरी सुटेना
अंतरातली ओली माया तुटूदे म्हटले तरी तुटेना
का रे इतका लळा लावुनी नंतर मग ही गाडी सुटते
डोळ्यांदेखत सरकत जाते आठवणींचा ठिपका होते
गाडी गेली फलाटावरी नि:श्वासांचा कचरा झाला
गाडी गेली डोळ्यामधल्या निर्धाराचा पारा फुटला
हे भलते अवघड असते... हे भलते अवघड असते...
कुणी प्रचंड आवडणारे... ते दूर दूर जाताना...
डोळ्यांच्या देखत आणि नाहीसे लांब होताना...
डोळ्यातील अडवून पाणी... हुंदका रोखुनी कंठी...
तुम्ही केविलवाणे हसता अन् तुम्हास नियती हसते...
तरी असतो पकडायाचा... हातात रुमाल गुलाबी...
वार्‍यावर फडकवताना... पाह्यची चालती गाडी...
ती खिडकीतून बघणारी अन् स्वतः मधे रमलेली...
गजरा माळावा इतुके... ती सहज अलविदा म्हणते...
तुम्ही म्हणता मनास आता, हा तोडायाचा सेतू...
इतक्यात म्हणे ती - माझ्या कधी गावा येशील का तू?
ती सहजच म्हणुनी जाते... मग सहजच हळवी होते...
गजर्‍यातील दोन कळ्या अन् हलकेच ओंजळीत देते...
कळते की गेली वेळ... ना आता सुटणे गाठ...
आपुल्याच मनातील स्वप्ने... घेऊन मिटावी मूठ...
ही मूठ उघडण्यापूर्वी... चल निघुया पाऊल म्हणते...
पण पाऊल निघण्यापूर्वी... गाडीच अचानक निघते...
परतीच्या वाटेवरती गुदमरून जड पायांनी...
ओठावर शीळ दिवाणी... बेफिकीर पण थरथरती...
पण क्षण क्षण वाढत असते... अंतर हे तुमच्यामधले...
मित्रांशी हसतानाही... हे दु:ख चरचरत असते...
हे भलते अवघड असते….
-- Salil Kulkarni, Sandeep Khare.

चला दोस्त हो , आयुष्या वर बोलू काही..........

जरा चुकीचे... जरा बरोबर......
जरा चुकीचे, जरा बरोबर , बोलू काही.....
चला दोस्त हो ; आयुष्या वर बोलू काही......
उगाच वळसे शब्दांचे हे देत रहा तू ..
उगाच वळसेे शब्दांचे हे देत रहा तू ....
भीडले नाहीत डोळे तोवर , बोलू काही......
चला दोस्त हो ; आयुष्या वर बोलू काही..........
तूफान पाहून तीरा वर , कुजबुज्ल्या होडया ..
तूफान पाहून तीरा वर , कुजबुज्ल्या होडया ....
पाठ फीरू दे त्याची, नंतर बोलू काही........
चला दोस्त हो ;आयुष्या वर बोलू काही..........
हवे-हवे से दुखः तुला जर, हवेच आहे ..
हवे-हवे से दुखः तुला जर, हवेच आहे ....
नको-नको से हळवे कातर, बोलू काही.......
चला दोस्त हो ; आयुष्या वर बोलू काही..........
"उदया-उदया" ची कीती काळजी , बघ रांगेतुन..
"उदया-उदया "ची कीती काळजी , बघ रांगेतुन....
"परवा" आहे "उदया"च नंतर, बोलू काही........
चला दोस्त हो ; आयुष्या वर बोलू काही..........
श्ब्द असू दे हातां मध्ये, काठी म्हनुनी..
श्ब्द असू दे हातां मध्ये, काठी म्हनुनी....
वाट आंधळी, प्र्वास खडतर ,बोलू काही .......
चला दोस्त हो , आयुष्या वर बोलू काही..........
चला दोस्त हो , आयुष्या वर बोलू काही..........
* संदीप खरे

सांग सांग भोलानाथ...

सांग सांग भोलानाथ, पाऊस पडेल काय ?
शाळेभोवती तळे साचुन, सुट्टी मिळेल काय ? 

भोलानाथ दुपारी आई झोपेल काय ?
लाडू हळूच घेताना आवाज होईल काय ?

भोलानाथ भोलानाथ, खरं सांग एकदा ,
आठवड्यातून रविवार, येतील का रे तीनदा ?

भोलानाथ उद्या आहे, गणिताचा पेपर
पोटात माझ्या कळ येऊन दुखेल का रे ढोपर ?

भोलानाथ भोलानाथ चॉकलेट मिळेल काय ?
आकाशातून वेफर्सचा पाऊस पडेल काय ?

भोलानाथ जादूचा शंख मिळेल काय ?
भोलानाथ परीसारखे पंख देशील काय ?

सांग सांग भोलानाथ... सांग सांग भोलानाथ...

कवी – मंगेश पाडगावकर

प्रेमात पडलं की असंच व्हायचं

माझं काय, तुमचं काय,
प्रेमात पडलं की असंच व्हायचं

तिचं बोलणं, तिचं हसणं
जवळपास नसूनही जवळ असणं;
जिवणीशी खेळ करीत खोटं रुसणं
अचानक स्वप्नात दिसणं !

खटयाळ पावसात चिंब न्हायचं
माझं काय, तुमचं काय
प्रेमात पडलं की असच व्हायचं

केसांची बट तिने हळूच मागं सारली ...
डावा हात होता की उजवा हात होता?

आपण सारखं आठवतो,
प्रत्येक क्षण,
मनात आपल्या साठवतो

ती रुमाल विसरुन गेली !
विसरुन गेली की ठेवून गेली?
आपण सारखं आठवतो,
प्रत्येक क्षण मनात आपल्या साठवतो

आठवणींचं चांदण
असं झेलून घ्यायचं !
माझं काय, तुमचं काय,
प्रेमात पडलं की असंच व्हायचं

तिची वाट बघत आपण उभे असतो ...
ठरलेली वेळ कधीच टळलेली !
येरझारा घालणंसुद्धा
शक्य नसतं रस्त्यावर,
सगळ्यांची नजर असते आपल्यावरच खिळलेली

माणसं येतात, माणसं जातात
आपल्याकडे संशयाने रोखून बघतात

उभे असतो आपण
आपले मोजीत श्वासः
एक तास ! चक्क अगदी एक तास !!

अशी आपली तपश्चर्या
आपलं त्राण तगवते
अखेर ती उगवते !

इतकी सहज! इतकी शांत !
चलबिचल मुळीच नाही,
ठरलेल्या वेळेआधीच
आली होती जशी काही !

मग तिचा मंजुळ प्रश्नः
"अय्या! तुम्ही आलात पण?"
आणि आपलं गोड उत्तरः
"नुकताच गं, तुझ्याआधी काही क्षण!"

काळावर मात अशी
तिच्यासोबत भुलत जायचं;
माझं काय, तुमचं काय,
प्रेमात पडलं की असंच व्हायचं


एकच वचन
कितीदा देतो आपण
एकच शपथ कितीदा घेतो आपण ?

तरीसुद्धा आपले शब्द
प्रत्येक वेळी नवे असतात;
पुन्हा पुन्हा येऊनही
पुन्हा पुन्हा हवे असतात

साधंसुधं बोलताना
ती उगीच लाजू लगते,
फुलांची नाजूक गत
आपल्या मनात वाजू लागते

उत्सुक उत्सुक सरींनी
आभाळ आपल्या मनावर झरुन जातं;
भिजलेल्या मातीसारखं
आपलं असणं सुगंधाने भरुन जातं

भरलेल्या ढगासारखं
मनाचं भरलेपण उधळून द्यायचं;
माझं काय, तुमचं काय,
प्रेमात पडलं की असंच व्हायचं


कवी - मंगेश पाडगावकर

सखी मंद झाल्या तारका....

सखी मंद झाल्या तारका, आता तरी येशिल का?

मधुरात्र मंथर देखणी, आली तशी गेली सुनी

हा प्रहर अंतिम राहिला, त्या अर्थ तू देशिल का ?

हृदयात आहे प्रीत अन ओठांत आहे गीत ही

ते प्रेमगाणे छेडणारा, सूर तू होशिल का

जे जे हवे ते जीवनी, ते सर्व आहे लाभले

तरी ही उरे काही उणे, तू पूर्तता होशिल का ?

बोलावल्यावाचूनही मृत्यू जरी आला इथे

थांबेल तो ही पळभरी, पण सांग तू येशिल का ?

गीतकार : सुधीर मोघे,

गायक : सुधीर फडके,

संगीतकार : राम फाटक

तुमचं काय गेलं ?

त्याने प्रेम केलं किंवा तिने प्रेम केलं
करु दे की !
मला सांगा त्यात तुमचं काय गेलं ?

तो तिला एकांतात बागेमध्ये भेटला
नको तितक्या जवळ जाऊन अंगाशी खेटला,
लाल लाल गुलाबाचे फूल होऊन पेटला
भेटला तर भेटू दे की पेटला तर पेटू दे की !
तुमच डोकं कशासाठी इतकं गरम झालं ?


त्याने प्रेम केलं किंवा तिने प्रेम केलं
करु दे की !
मला सांगा त्यात तुमचं काय गेलं ?

एकदा ती त्याच्यासाठी वेडीपिशी झाली
पाऊस होता तरी
भिजत त्याच्या घरी गेली,
घरात तेव्हां कोणीच नव्हतं
म्हणून त्याचं फ़ावलं
तिला जवळ घेऊन
त्याने चक्क दार लावलं,
लावलं तर लावू दे की फावलं तर फावू दे की
तुमच्या आमच्या पूर्वजांनी वेगळं काय केलं ?

त्याने प्रेम केलं किंवा तिने प्रेम केलं
करु दे की !
मला सांगा त्यात तुमचं काय गेलं ?

घरात जागा नसते हल्ली
त्यांच चालणारच टॅक्सीत प्रकरण,
ते थोडेच बसणार आहेत
घोकत पाणिनीचं व्याकरण,
गुलाबी थंडीचे परिणाम हे होणारच !
कुणीतरी कोणाला जवळ ओढून घेणारच
घेतले तर घेऊ दे की व्हायचे ते होऊ दे की
तुमच्या घरचं बोचकं त्याने थोडंच उचलून नेलं ?

त्याने प्रेम केलं किंवा तिने प्रेम केलं
करु दे की !
मला सांगा त्यात तुमचं काय गेलं ?


कवी - मंगेश पाडगावकर

प्रेम म्हणजे प्रेम असतं

प्रेम म्हणजे प्रेम म्हणजे प्रेम असतं,
तुमचं आणि आमचं अगदी ‘सेम’ असतं !

काय म्हणता ?
या ओळी चिल्लर वटतात?
काव्याच्या दृष्टीने थिल्लर वाटतात ?

असल्या तर असू दे,
फसल्या तर फसू दे !

तरीसुद्धा
तरीसुद्धा,

प्रेम म्हणजे प्रेम म्हणजे प्रेम असतं,
तुमचं आणि आमचं अगदी ‘सेम’ असतं !

मराठीतून इश्श म्हणून
प्रेम करता येतं;
उर्दुमधे इश्क म्हणून
प्रेम करता येत;
व्याकरणात चुकलात तरी
प्रेम करता येतं;
कोन्वेंटमधे शिकलात तरी
प्रेम करता येतं !

सोळा वर्ष सरली की
अंगात फुलं फुलू लागतात,
जागेपणी स्वप्नांचे
झोपाळे झुलू लगतात !

आठवतं ना ?
तुमची आमची सोळा जेव्हा,
सरली होती,
होडी सगळी पाण्याने भरली होती !
लाटांवर बेभान होऊन
नाचलो होतो,
होडी सकट बूडता बूडता
वाचलो होतो !

बुडलो असतो तरीसुद्धा चाललं असतं;
प्रेमानेच अलगद वर काढलं असतं !

तुम्हाला ते कळलं होतं,
मलासुद्धा कळलं होतं !

कारण
प्रेम म्हणजे प्रेम म्हणजे प्रेम असतं,
तुमचं आणि आमचं अगदी ‘सेम’ असतं !

प्रेमबीम झूट असतं
म्हणणारी माणसं भेटतात,
प्रेम म्हणजे स्तोम नुसतं
मानणारी माणसं भेटतात !

असाच एक जण चक्क मला म्हणाला,
“आम्ही कधी बायकोला
फिरायला नेलं नाही;
पाच मुलं झाली तरी
प्रेमबीम कधीसुद्धा केलं नाही !

आमचं काही नडलं का?
प्रेमाशिवाय अडलं का?”

त्याला वाटलं मला पटलं !
तेव्हा मी इतकंच म्हटलं,
“प्रेम म्हणजे प्रेम म्हणजे प्रेम असतं
तुमचं आणि आमचं मात्र सेम नसतं !”

तिच्यासोबत पावसात
कधी भिजला असाल जोडीने,
एक चॉकलेट अर्धं अर्धं
खाल्लं असेल गोडीने !

भर दुपारी उन्हात कधी
तिच्यासोबत तासन् तास फिरला असाल,
झंकारलेल्या सर्वस्वाने
तिच्या कुशीत शिरला असाल !

प्रेम कधी रुसणं असतं,
डोळ्यांनीच हसणं असतं,
प्रेम कधी भांडतंसुद्धा !

दोन ओळींची चिठीसुद्धा प्रेम असतं,
घट्ट घट्ट मिठीसुद्धा प्रेम असतं !
प्रेम म्हणजे प्रेम म्हणजे प्रेम असतं
तुमचं आणि आमचं अगदी सेम असतं !


कवी - मंगेश पाडगावकर

बिकट वाट वहिवाट नसावी...

बिकट वाट वहिवाट नसावी, धोपट मार्गा सोडु नको
संसारामधि ऐस आपला, उगाच भटकत फिरुं नको
चल सालसपण धरुनि निखालस, खोट्या बोला बोलुं नको
अंगि नम्रता सदा असावी, राग कुणावर धरुं नको
नास्तिकपणिं तुं शिरुनि जनाचा बोल आपण घेउ नको
आल्या अतिथा मुठभर द्याया मागेंपुढतीं पाहुं नको
मायबापांवर रुसूं नको
दुर्मुखलेला असूं नको
व्यवहारामंधी फसूं नको
कधीं रिकामा बसूं नको
परी उलाढाली भलभलत्या, पोटासाठी करुं नको ॥१॥

वर्म काढुनी शरमायाला, उणे कुणाला बोलुं नको
बुडवाया दुसयाचा ठेवा, करुनी हेवा, झटूं नको
मी मोठा शाहणा, धनाढ्यही , गर्वभार हा वाहुं नको
एकाहुनि चढ एक जगामंधी, थोरपणाला मिरवु नको
हिमायतीच्या बळे गोरगरीबांना तूं गुरकावु नको
दो दिवसांची जाइल सत्ता, अपेश माथा घेउ नको
विडा पैजेचा उचलुं नको
उणी कुणाचे डुलवु नको
उगिच भीक तूं मागुं नको
स्नेह्यासाठी पदरमोड कर, परंतु जामिन राहुं नको ॥२॥

उगीच निंदा स्तुती कुणाची स्वहितासाठी करुं नको
वरी खुशामत शाहण्याची परि मूर्खाची ती मैत्री नको
कष्टाची बरी भाजीभाकरी, तूपसाखरे चोरुं नको
दिली स्थिती देवाने तींतच मानी सुख, कधिं विटूं नको
असल्या गांठी धनसंचय, कर सत्कार्यी व्यय, हटूं नको
आतां तुज गुज गोष्ट सांगतो, सत्कर्मा तूं टाकुं नको
सुविचारा कातरुं नको
सत्संगत अंतरुं नको
द्वैताला अनुसरुं नको
हरिभजना विस्मरुं नको
सत्कीर्ती नौबतिचा डंका गाजे मग शंकाच नको ॥३॥

कवी - अनंतफंदी