कधी येत असे क्षुद्रता कस्पताची
कधी वाढता वाढता व्योम व्यापे
कधी वस्र्षातो अमृताच्या सरी अन
कधी मृत्यूची भाबडी भीती मागे
कधी गर्जतो सागराच्या बळाने
कधी घाबरतो बोलता आपणासी
कधी आपणा सर्व पिंडास शोधे
कधी पाहतो आत्म रुपात सारे
कधी मोजतो आपणास अनंते
अणुरूप घेती जिथे सूर्य तारे
टळे ना अहंकार साध्या कृतीचा
गळे ना महापृच्ह स्वार्थी स्मृतीचे
कधी घेतसे सोंग ते सत्य वाटे
कधी सत्य ते सोंग साजे
कधी संयमी संशयात्मा विरागी
कधी अनंताची चिंता ग्रासवी
असा मी तसा मी कसा मी कळेना
स्वतःच्या घरी दुरचा पाहुणा मी !!
No comments:
Post a Comment